KOOMAN'S POPPENARCHIEF

Bij de opening van het nieuwe theater in de Frankenstraat ging 'De Pianoles' in première. Deze korte, muzikale schets van 9 minuten was een ode aan het plezier van muziek maken. Het borstbeeld van Beethoven op de piano begint te bewegen en stoort zich aan een knoeiende leerling en haar ongeïnspireerd leraar. Beethoven schuift de saaie pianoleraar letterlijk aan de kant en laat horen hoe het moet, met variaties op zijn eigen stuk 'Für Elise'. Ten slotte speelt Beethoven met de pianoleerling een jazzy variatie voor vier handen. Frank Kooman componeerde de variaties en speelde -als geschoold pianist- de muziekband in. Vanaf 1978 kreeg het idee van het levende Beethoven-borstbeeld internationale navolging in de Muppet Show. Of er een connectie is met een bezoek van Jim Henson aan het poppentheater in de jaren‘ 70 is nooit duidelijk geworden… (foto: Marijke Mooy)

Een aantal jaren geleden werd het liedje van 'Slik de Slak' eens op Radio 4 gedraaid. Een prachtig moment! Het liedje ligt goed in het gehoor en veel kinderen van toen (volwassenen van nu) kennen het nog. De tekst was eenvoudig en werd door Slik uiteraard heel langzaam gezongen, met veel rusten! Ik ben Slik // de slak// Ik doe alles// op mijn gemak// Ik heb de tijd// Ik heb geen haast// Ik ben overal het laatst. (foto: Eveline den Heijer)

Professor Adamson bouwde al in 1965 een innovatief 'zonnekacheltje' voor een kouwelijk eskimopaar. Dagenlang zat de professor op het dak om zonnestralen te vangen. IJsco de Ijsbeer moest de uitvinding in een goederentrein zetten, maar hij kwam vast te zitten. Je zag de trein wegrijden die Ijsco naar het land van de Eskimo's bracht. De professor maakte een rollende sneeuwbal zodat Reintje de Vos zijn vriendje achterna kon reizen naar de kou. Daar regeerde een sneeuwpop met een levensgrote witte hand die menig kind een spannende middag heeft bezorgd!

In 1964 werd 'De Kleine Giraffe' (uit 1961) bewerkt tot een korte, beeldende kleurenfilm voor de NOF. Er was een stomme versie en een versie zonder tekst maar met muziek. Bij de muziekopname bleek dat een vleugel niet in de studio paste, daarom speelde Frank Kooman de geluidsband noodgedwongen in op een klein klavecimbel. De muziek klonk daardoor wat anders dan bedoeld... De film is opgenomen op de zolder van de Frederikskazerne in Den Haag onder primitieve omstandigheden. De film is veel op scholen vertoond en In het theater heeft 'De 'Kleine Giraf' precies 50 jaar op het repertoire gestaan!

Artikel uit NRC van 27.10.1962. 'Koning MIdas heeft ezelsoren' was gebaseerd op een metamorfose van de Romeinse dichter Ovidius. Het was de tweede voorstelling die Frank Kooman maakte voor volwassenen. De poppen en decors werden vanaf 1958 vooral gemaakt van schuimplastic. Makkelijk te bewerken spul, waarmee je mooie theatereffecten kan maken; bijvoorbeeld de berggod Tmolus die gecamoufleerd in het bergdecor zat. Het fluisterende riet aan begin en eind was indrukwekkend. Het hier genoemd 'Muzikaal Poppencabaret' wordt anno 2024 nog altijd gespeeld: een mix van oude en nieuwe nummers.

Architect Sjoerd Schamhart (1919-2007) ontwierp in 1960 belangeloos het interieur en de banken van het poppentheater. Schamhart was tot het einde van zijn leven een trouwe fan. Hij zou na 1960 trouwens meer theaters ontwerpen: het HOT, jeugdtheater De Krakeling, Branoul, Appeltheater, Pepijn. Het poppentheater werd op 20 oktober 1960 geopend door televisieomroepster Karin Kraaykamp. Zij had Frank Kooman eind jaren '50 geïntroduceerd bij de VARA-televisie. Deze televisieserie 'IJsco de IJsbeer' zorgde voor landelijke bekendheid. Er volgden veel voorstellingen, zoals een grote tournee voor het NVV met voorstellingen door het hele land. Daarmee kon een grote droom worden gefinancierd: een eigen theater in Den Haag, Uiteraard zonder subsidie. Frank Kooman deed de verbouwing zelf samen met een loodgieter en een timmerman. Het budget was niet ruim en er moest worden geïmproviseerd. De stalen draagconstructie bijvoorbeeld, werd vervoerd met paard en wagen van de schillenman.